خدایا بابت همه ناشکری هام عذر میخام ..........

گنجشک با خدا قهر بود…….

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت .

 فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند

 و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت:

می آید ؛

 من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگاه میدارد...
و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست.

 فرشتگان چشم به لب هایش دوختند، گنجشک هیچ نگفت

و خدا لب به سخن گشود : با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست.
گنجشک گفت :

 لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام. تو همان را هم از من گرفتی.

این طوفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی؟ لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود؟

 و سنگینی بغضی راه کلامش را بست.
سکوتی در عرش طنین انداخت.

 فرشتگان همه سر به زیر انداختند.

خدا گفت:

ماری در راه لانه ات بود.

باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند.

 آن گاه تو از کمین مار پر گشودی.
گنجشگ خیره در خدائیِ خدا مانده بود.!!!!!!!!
خدا گفت:

و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی!

 اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی درونش فرو ریخت …
های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد …

شعری از فروغ

شعر فروغ وصف حال ما :

میروم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه خویش

بخدا می برم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه خویش

می برم تا که در آن نقطه دور

شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه عشق

زین همه خواهش بی جا و تباه

می برم تا زتو دورش سازم

ز تو ای جلوه امید محال

می برم زنده به گورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله میلرزد، میرقصد اشک

آه بگذار که بگریزم من

از تو ای چشمه ی جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله آه شدم صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

میروم خنده به لب خونین دل

میروم از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل....

چو عاشق می شدم گفتم ربودم گوهر مقصود / ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

مغنی (شعر خودم)

مغنی بگو دل گرفتار اوست                                                    

 گدای محبت ز انبار دوست

مغنی دلم از غمش سوخته                                                          

 ز قعر دلم آتش اندوخته

مغنی نوایی ز بزم  طرب                                                               

 بزن تا به رقص آورد این عرب

مغنی  صدایم به کسری  رسان                                                             

غمم بر دل یارعزری نشان

مغنی بخوان و سوا لی مکن                                                    

سخن نزد دلبر به اندازه کن

مباد ا گما نش ز من بد شود                                                     

نیا زم  به در گاه او رد شود

مغنی مقام همایون بزن                                                        

رگم را ز دریای جیحون بزن

روان گردد این  خون به جویبارها                                                             

رها گردد این دل ز آ زارها

مغنی نوایی ز دلدادگی                                                                       

به  یا د زما ن های آوارگی

مغنی  پیامی به آواز خوش                                                                  

ببر سوی شیرین فرهاد کش

بگو تا  که  جان  باشدم  در بدن                                                                     

زعشقت  بجویم به هر انجمن

مغنی بخوان  یک دهن شعر نو

که مست توام من نه این آبجو

مغنی  بخوان تا  بسوزد درون                                                                    

که ازعشق  شیرین  گرفتم  جنون

مغنی  نوایی ز آواز تار                                                                      

بزن  در بر این  دل بی قرار

دو چشمم چو یعقوب  کم سو شده                                                                 

د گر من  نماندم همه او شده

مغنی بیاور نی و نغمه ات                                                                     

بپا کن که آید همه  خنده ات

به یاد  دهان و لب غنچه اش                                                                         

به  پاکی قلب و رخ  بچه اش

مغنی  بسوزان  دل و دیده ام                                                                    

چه سیبی که  از باغ  او چیده ام

به  جرم همان  سیب  بیرون  شدم                                                                       

بهشتی  بدم  من کنون  این  شدم

مغنی  تو ماندی برایمکنون                                                                   

بزن  تا برآید  زمن  سیل  خون

مغنی بزن تار شب های تار                                                            

نشد  قصه آخر که خوابید یار

مغنی چه  گویم  ز احوال  خویش                                                                     

دلم   ریش  گردد ز اقوال  خویش

برو یار  من  یار دیرین  من                                                                    

که  دیگر نباشی تو در دین من

از این  پس  من  و  شعر  و آزادگی                                                                     

خلاصیم  هر  سه از این بردگی

بدان  این منم بعد این  نوکری                                                                   

که فرهاد روزی  کند  سروری

19/2/93

چقدر لبخند بدهکاریم؟

ایستاده‌ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سرپایی و در اسرع وقت بخورم و برگردم شرکت. از مواقعی که خوردن، فقط برای سیر شدن است و قرار نیست از آن چیزی که می‌جوی و می‌بلعی لذت ببری، بیزارم. به اعتقاد من حتی وقتی درب باک ماشین را باز می‌کنی تا معده‌اش را از بنزین پر کنی، ماشین چنان لذتی می‌برد و چنان کیفی می‌کند که اگر می‌توانست چیزی بگوید، حداقلش یک “آخ...یش!” یا “به به!” بود. حالا من ایستاده‌ام توی صف ساندویچی،‌ فقط برای این که خودم را سیر کنم و بدون آخیش و به به برگردم سر کارم.

نوبتم که می‌شود فروشنده با لبخندی که صورتش را دوست داشتنی کرده سفارش غذا را می‌گیرد و بدون آن که قبضی دستم بدهد می‌رود سراغ نفر بعدی.می‌ایستم کنار، زیر سایهء یک درخت و به جمعیتی که جلوی این اغذیه فروشی کوچک جمع شده‌اند نگاه می‌کنم، که آیا اینها هم مثل من فقط برای سیر شدن آمده‌اند یا واقعا از خوردن یک ساندویچ معمولی لذت می‌برند. آقای فروشندهء خندان صدایم می‌کنم و غذایم را می‌دهد، بدون آن که حرفی از پول بزند.

با عجله غذا را، سرپا و زیر همان درخت، می‌خورم. انگار که قرار است برگردم شرکت و شاتل هوا کنم، انگار که اگر چند دقیقه دیر برسم کل پروژه‌های این مملکت از خواب بیدار و بعدش به اغما می‌روند.

می‌روم روبروی آقای فروشندهء خندان که در آن شلوغی فهرست غذا به همراه اضافاتی که خورده‌ام را به خاطر سپرده است. می‌شود ٧٢٠٠ تومان.

یک ١٠ هزار تومانی می‌دهم و منتظر باقی پولم می‌شوم.

٣٠٠٠ هزار تومان بر می‌گرداند. می‌گویم ٢٠٠ تومانی ندارم.

می‌گوید اندازهء ٢٠٠ تومان لبخند بزن! خنده‌ام می‌گیرد.

خنده‌اش می‌گیرد و می‌گوید: “این که بیشتر شد… حالا من ١٠٠ به شما بدهکارم!”

تشکر و خداحافظی می‌کنم و موقع رفتن با او دست می‌دهم.

انگار هنوز هم از این آدم‌ها پیدا می‌شوند، آدم‌هایی که هنوز معتقدند لبخند زدن زیبا و لبخند گرفتن ارزشمند است.

لبخند زنان دستانم را می‌کنم توی جیبم و آهسته به سمت شرکت بر می‌گردم و توی راه بازگشت آرام زیر لب می‌گویم:

“آخیش! به به!”

حالا حساب کنید چقدر به هم بدهکاریم؟

راه عشق ( از اشعار خودم)

 این شعر رو تقدیم می کنم به دلم تو سالهای خیلی دور که از سر عشق و دلدادگی شب و روز شعر می سرود... یادت بخیر روزگار خوش .... شعر رو در ادامه مطلب نگاه کنید .....