چو عاشق می شدم گفتم ربودم گوهر مقصود / ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

مغنی (شعر خودم)

مغنی بگو دل گرفتار اوست                                                    

 گدای محبت ز انبار دوست

مغنی دلم از غمش سوخته                                                          

 ز قعر دلم آتش اندوخته

مغنی نوایی ز بزم  طرب                                                               

 بزن تا به رقص آورد این عرب

مغنی  صدایم به کسری  رسان                                                             

غمم بر دل یارعزری نشان

مغنی بخوان و سوا لی مکن                                                    

سخن نزد دلبر به اندازه کن

مباد ا گما نش ز من بد شود                                                     

نیا زم  به در گاه او رد شود

مغنی مقام همایون بزن                                                        

رگم را ز دریای جیحون بزن

روان گردد این  خون به جویبارها                                                             

رها گردد این دل ز آ زارها

مغنی نوایی ز دلدادگی                                                                       

به  یا د زما ن های آوارگی

مغنی  پیامی به آواز خوش                                                                  

ببر سوی شیرین فرهاد کش

بگو تا  که  جان  باشدم  در بدن                                                                     

زعشقت  بجویم به هر انجمن

مغنی بخوان  یک دهن شعر نو

که مست توام من نه این آبجو

مغنی  بخوان تا  بسوزد درون                                                                    

که ازعشق  شیرین  گرفتم  جنون

مغنی  نوایی ز آواز تار                                                                      

بزن  در بر این  دل بی قرار

دو چشمم چو یعقوب  کم سو شده                                                                 

د گر من  نماندم همه او شده

مغنی بیاور نی و نغمه ات                                                                     

بپا کن که آید همه  خنده ات

به یاد  دهان و لب غنچه اش                                                                         

به  پاکی قلب و رخ  بچه اش

مغنی  بسوزان  دل و دیده ام                                                                    

چه سیبی که  از باغ  او چیده ام

به  جرم همان  سیب  بیرون  شدم                                                                       

بهشتی  بدم  من کنون  این  شدم

مغنی  تو ماندی برایمکنون                                                                   

بزن  تا برآید  زمن  سیل  خون

مغنی بزن تار شب های تار                                                            

نشد  قصه آخر که خوابید یار

مغنی چه  گویم  ز احوال  خویش                                                                     

دلم   ریش  گردد ز اقوال  خویش

برو یار  من  یار دیرین  من                                                                    

که  دیگر نباشی تو در دین من

از این  پس  من  و  شعر  و آزادگی                                                                     

خلاصیم  هر  سه از این بردگی

بدان  این منم بعد این  نوکری                                                                   

که فرهاد روزی  کند  سروری

19/2/93