دل نوشته ای از نویسنده ولاگ

 دل نوشته 

می نویسمت  تا بدانی روزی  ، می نویسم تا بخوانی تا بسوزی  ، خواهم از کار دل بنویسم اما مگر به قلم می آید ؟شاید نتوانم حرارت کلامم را به سردی کاغذ بیاورم اما می نویسم  ، شاید زمستان ، به شعله ی سخنم ،  تابستان شود . می نویسم اما می ترسم که بسوزد   ورق زیر آتش کلماتم . می نویسم از دل وآن روز که مرد   و  دوباره  زنده شد   و باز در انتظار مرگی دیگر است  .می نویسم تا بدانی چه آمد بر سرم تا بدانی دل من  ، بهار بود و خزانش کردی ،  کلبه ی  امید بود  و احزانش کردی ، جانان بود  و بی جانش کردی  ،  کینه و نفرت ،  مهر و محبت   ، از اینش بریدی  و آنش کردی  ، چه گویم بدتر از این  :    شرمنده ی جمع مردانش کردی  . 

می نویسم  که دلم در غم او   آواره شد     همچورقاص ، پلید ، کافه و کاباره شد

در پی مهر و محبت او به هر رنگی بشد      عاقبت   در دام نفس  جانی اماره شد 

می نویسم    از  وفایش ، آن وفای بی صفایش ، می نویسم  تا بمیرد  قلب سنگ بی خدایش

آری آری می نویسم می نویسم از گناهش ، از  غمش ، از کار وبارش    ، می نویسم تا دل از بند نگاهش ، اندکی آسوده گردد

می نویسم تا بخوانی بعد مرگ ناگهانی ، تا بدانی از جهانی ، پر ز نیرنگ نهانی  ، تا بمانی اندرین معنای هستی  ، با تو هستم ای که دل را با هوس هایت شکستی .

می نویسم تا همیشه ،  می نویسم پشت شیشه ، ای که دل بردی به یغما ، ای که دادی دل  به سرما  ،   تو شکستی  دل به تیشه

می نویسم تا بر دوست ، تا بفهمد محنت من  ، از غم اوست 

می نویسم   شاید اما ، کس نخواند یا نفهمد حرف دل را ،  شاید اما باشد آنکس که دلش همچو من است ، او اسیر خانه ی اهریمن است

من همی می دانم وبه این می بالم که یکی هست در آن نقطه ی دور  ،   در نزدیک ، نامه ی بسته و ننوشته ی من می داند و هم می خواند.