شعر خودمه واسه دل سنگت

شاید این را زمانی بخوانی که دیگر نیستم آن زمان که دلت برایم تنگ می شود. 

  

بازم از تو 

تورو دوست داشتم همیشه          مثل فرهاد زیر تیشه

اما تو تنهام گذاشتی              کردی خونم و به شیشه

تو رو خواستم واسه دردام           تو امید صبح فردام

نرو از پیشم که بی تو               نمیاد از سینه حرفام 
تو مثل خورشید میمونی                واسه تاریکی قلبم

میشه گرم وروشن از تو          قلب تاریک ، دل سردم

یاد ایامی که با تو                      روی صندلی سنگی

می نشستم در کنارت                آه از این دنیای رنگی

رنگ ما رنگ صفا بود              رنگ تو همش ریا بود

توی قلب من تو بودی               توی قلب تو کیا بود !

جرم تو شکستن دل              جرم من دوست داشتن تو

جرم تو سبکتر از من                  درد من نداشتن تو
برو با اونکه میخوای باش           اونکه از ما بهترونه

کی میاد از ما بپرسه                     که دلم دریای خونه

همه شب به این امیدم                  که بیاد صبح سپیدم

عمریه که در عذابم               جرم اون دوسیب که چیدم